Η εξέλιξη της υπόθεσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών οι οποίοι, τον περασμένο Ιούλιο, προσγειώθηκαν με στρατιωτικό ελικόπτερο στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, έχει επικρατήσει στην ειδησιογραφία των τελευταίων ημερών επιδεικνύοντας την σοβαρότητα αλλά και τη δυσκολία αυτής της υπόθεσης. Η Τουρκική κυβέρνηση Ερντογάν έκτοτε ζητά με πείσμα την έκδοση τους για να δικαστούν στη Τουρκία ως εμπλεκόμενοι στο Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016. Την ίδια στιγμή έντονη ανησυχία προκαλεί η κατάσταση στην Τουρκία με τη σύλληψη χιλιάδων στρατιωτικών, αστυνομικών, δημοσίων υπαλλήλων, δημοσιογράφων και δικαστών κατά το διάστημα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος. Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει επικρατήσει στην κοινή γνώμη ως ένα δίλημμα για την Ελληνική Δικαιοσύνη και την κυβέρνηση. Από τη μία είναι η διαφύλαξη της χώρας μας ως θεματοφύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκφραστή του ευρωπαϊκού πολιτισμού και από την άλλη η αντίδραση της Τουρκίας σε περίπτωση μη έκδοσης των οκτώ και κυρίως οι συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτό στο φλέγον θέμα του Κυπριακού και του προσφυγικού.
Αν οι οκτώ αναγκαστούν να επιστρέψουν στην Τουρκία παραδίδονται συνειδητά σε μία χώρα η οποία έχει κάνει μια επικίνδυνη στροφή προς τον αυταρχισμό και όπου υπάρχει κίνδυνος για την τη σωματική τους ακεραιότητα και την ζωή τους. Σαφώς αυτές δεν είναι εύκολες αποφάσεις, ιδίως για μια χώρα μικρής επιρροής όπως είναι η Ελλάδα και ιδιαιτέρως σε μια περίοδο με οξύτατες επιμέρους κρίσεις και όταν την ίδια ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση δυσκολεύεται να υψώσει το ανάστημά της και να προστατεύσει τα συμφέροντα της συνολικά.
Οι απειλές της Τουρκίας για την έκδοση των οκτώ αξιωματικών, υπό μορφή δημοσιογραφικών διαρροών, θα ήταν ωφέλιμο να ληφθούν υπόψη για την καλύτερη διαμόρφωση ενός διπλωματικού σχεδιασμού, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα έπρεπε οποιαδήποτε απειλή να υποκαταστήσει τους εθνικούς νόμους και την διάκριση των εξουσιών.
