Μέσα σε βαλκανική ατμόσφαιρα, μπάντες με χάλκινα, έντονες γεύσεις και καλές τέχνες ζωηρεύουν την καταχνιά με χαμόγελα, χρώματα και μουσικές.
Ή όραση έχει προσαρμοστεί στις τοπικές συνθήκες ή η ομίχλη έχει μπει και στο καφενείο Διεθνές. Το σινιάκι, το τοπικό σύννεφο που κατακάθεται μέσα στη γούβα της Φλώρινας τον χειμώνα, ήρθε και πάλι για να μείνει. Προσωπικά, δεν μπορώ να τη φανταστώ χωρίς αυτό. Με ήλιο είναι μια άλλη πόλη. Η ομίχλη καθορίζει τη Φλώρινα. Τη μνημειώδη ατμόσφαιρά της, που διαχρονικά εμπνέει και γεννά καλλιτέχνες. Μέσα στο μυστηριώδες πέπλο της γίνονται όλα. Οι πρωινοί περίπατοι των γηραιότερων στον ποταμό Σακουλέβα – ασαφείς φιγούρες με τραγιάσκες που στρίβουν στα στενά σαν συνωμότες. Τα ψώνια στην ιστορική Αγορά. Το μπάσκετ και τα άλματα με σκέιτ των πιτσιρικάδων στο Νέο Δημοτικό Πάρκο – τους βλέπεις και δεν τους βλέπεις. Σε βλέπουν και δεν σε βλέπουν. «Δεν είναι τίποτα, τη συνηθίζεις», μου λέει ένας παππούς που παίζει μπουρλότ με τους φίλους του στο καφενείο, το οποίο στεγάζεται στο ισόγειο του ιστορικού ξενοδοχείου Διεθνές. Τα τζάμια στη Φλώρινα ιδρώνουν πλάι σε σόμπες και τζάκια που μένουν αναμμένα κάμποσους μήνες. «Και το κρύο το μαθαίνεις», συμπληρώνει, καθώς με βλέπει κολλημένη στην ξυλόσομπα. -24 βαθμοί έξω. Καλά είναι εδώ, ανάμεσα στα αποκόμματα και τις φωτογραφίες που θυμίζουν πως αυτό ήταν το στέκι του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ανάμεσα στα κάδρα και τον ωραίο καθρέφτη που είναι στην ίδια θέση 80 χρόνια τώρα και βάλε. «Μου 'χουν ζητήσει αμέτρητες φορές να τον πουλήσω, αλλά δεν το σκέφτηκα καν. Κάποτε μου έδιναν ένα διαμέρισμα στη Σκιάθο για να τους δώσω τον καθρέφτη!» μου λέει ο ιδιοκτήτης Γιώργος Βελλιάνης. Ο γιος του ο Δαμιανός έχει αναλάβει τώρα να κρατάει ζωντανό το πέρασμα στην οδό Μ. Αλεξάνδρου. Μέσα σε βαλκανική ατμόσφαιρα, μπάντες με χάλκινα, έντονες γεύσεις και καλές τέχνες ζωηρεύουν την καταχνιά με χαμόγελα, χρώματα και μουσικές.
Ή όραση έχει προσαρμοστεί στις τοπικές συνθήκες ή η ομίχλη έχει μπει και στο καφενείο Διεθνές. Το σινιάκι, το τοπικό σύννεφο που κατακάθεται μέσα στη γούβα της Φλώρινας τον χειμώνα, ήρθε και πάλι για να μείνει. Προσωπικά, δεν μπορώ να τη φανταστώ χωρίς αυτό. Με ήλιο είναι μια άλλη πόλη. Η ομίχλη καθορίζει τη Φλώρινα. Τη μνημειώδη ατμόσφαιρά της, που διαχρονικά εμπνέει και γεννά καλλιτέχνες. Μέσα στο μυστηριώδες πέπλο της γίνονται όλα. Οι πρωινοί περίπατοι των γηραιότερων στον ποταμό Σακουλέβα – ασαφείς φιγούρες με τραγιάσκες που στρίβουν στα στενά σαν συνωμότες. Τα ψώνια στην ιστορική Αγορά. Το μπάσκετ και τα άλματα με σκέιτ των πιτσιρικάδων στο Νέο Δημοτικό Πάρκο – τους βλέπεις και δεν τους βλέπεις. Σε βλέπουν και δεν σε βλέπουν. «Δεν είναι τίποτα, τη συνηθίζεις», μου λέει ένας παππούς που παίζει μπουρλότ με τους φίλους του στο καφενείο, το οποίο στεγάζεται στο ισόγειο του ιστορικού ξενοδοχείου Διεθνές. Τα τζάμια στη Φλώρινα ιδρώνουν πλάι σε σόμπες και τζάκια που μένουν αναμμένα κάμποσους μήνες. «Και το κρύο το μαθαίνεις», συμπληρώνει, καθώς με βλέπει κολλημένη στην ξυλόσομπα. -24 βαθμοί έξω. Καλά είναι εδώ, ανάμεσα στα αποκόμματα και τις φωτογραφίες που θυμίζουν πως αυτό ήταν το στέκι του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ανάμεσα στα κάδρα και τον ωραίο καθρέφτη που είναι στην ίδια θέση 80 χρόνια τώρα και βάλε. «Μου 'χουν ζητήσει αμέτρητες φορές να τον πουλήσω, αλλά δεν το σκέφτηκα καν. Κάποτε μου έδιναν ένα διαμέρισμα στη Σκιάθο για να τους δώσω τον καθρέφτη!» μου λέει ο ιδιοκτήτης Γιώργος Βελλιάνης. Ο γιος του ο Δαμιανός έχει αναλάβει τώρα να κρατάει ζωντανό το πέρασμα στην οδό Μ. Αλεξάνδρου.
