...και μια ματιά πίσω από τη «μάσκα» της διάγνωσης.
Η λέξη «κατάθλιψη» περιέχει το ρήμα «θλω», που σημαίνει σπάζω. Στις μέρες μας ο λόγος για την ψυχική υγεία συνυφαίνεται έντονα με την αναφορά στην κατάθλιψη, που τόσο έχουμε οι περισσότεροι συνηθίσει στα αυτιά μας, σαν να είναι σχεδόν μια φορεσιά που αλλάζουμε πού και πού ή αντίθετα μια «τρομοκρατία» που ολοένα προσεγγίζει στη μεριά μας με ρυθμό απειλητικό.
Τόσο στη μία εκδοχή όσο και στην άλλη το αποτέλεσμα είναι πολύ συχνά να μην κοιτάζουμε τι βρίσκεται πίσω από τη μεταμφίεση ή την απειλή, να διακρίνουμε εκείνο που παρουσιάζεται και να επιθυμούμε να το εξαφανίσουμε με γρήγορους αλλά σκληρούς –πολλές φορές ακόμα και για εμάς τους ίδιους– τρόπους, αρκεί να φύγει, να μην το βλέπουμε, να μη μας αφορά. Όμως η αλήθεια είναι πως μας αφορά, όσο κι αν προσπαθήσουμε να τρέξουμε μακριά και όσο κι αν επιχειρήσουμε να κουκουλώσουμε την ύπαρξή του: η κατάθλιψη έχει ίσως από τις σιωπές την πιο ηχηρή. Και αν χάσουμε την ευκαιρία να την κατανοήσουμε, να αφουγκραστούμε την παρουσία της, να κοιτάξουμε μέσα αλλά και πέρα από την έννοια του όρου «κατάθλιψη», ίσως χάσουμε την πολύτιμη ευκαιρία να δούμε τι είναι αυτό που έχει έρθει καιρός να «σπάσει» και τι καλό μπορούμε, θέλουμε και επιλέγουμε να δημιουργήσουμε για να πορευτούμε στη συνέχεια.
